Rzeszów, od VII-XIII w. duża osada i warowny gród, lokacja miasta nastąpiła w 1354 r. Przez długie wieki był miastem prywatnym i należał kolejno do Rzeszowskich, Ligęzów, Ostrogskich i Lubomirskich. Do najcenniejszych zabytków miasta należą: Zamek z XVII w. (przeb. XIX i XX w.), barokowy kościół i klasztor Bernardynów z pocz. XVII w., dawny klasztor, kolegium Pijarów z XVII-XVIII w. kościół parafialny z XV (późn. przeb.), dwie synagogi z XVII i XVIII w., dawny Pałac Lubomirskich z XVIII w.

Szlak rozpoczyna się w Rynku, gdzie podziwiać można XVIII i XIX-wieczne kamieniczki mieszczańskie (w jednej z nich siedziba Oddziału PTTK) oraz Ratusz z XVII w., następnie wyprowadza za miasto na wzgórze Marii Magdaleny (394 m), doskonały punkt widokowy i dalej prowadzi przez lasy, urozmaiconym terenem (pagórki, dolinki) Pogórza Rzeszowskiego do Łańcuta. Wiadomo, że już w średniowieczu istniał tu warowny gród, od XIV w. Początkowo był własnością Pileckich, później Stadnickich i Lubomirskich, którzy wznieśli warowny zamk, przekształcając go później we wspaniałą rezydencję magnacką, udoskonaloną przez następnych właścicieli Potockich.

Pałac, jedna z najwspanialszych rezydencji magnackich w Polsce pełni dziś rolę muzeum wnętrz. W dawnej powozowni zoragnizowano Muzeum Powozów a w oficynach zamkowych Muzem Ikon. Wart zobaczenia jest też otaczający pałac park krajobrazowy z końca XIX w. Poza tym w mieście zachował się XV-wieczny kościół, barokowa synagoga, dawny kościół i klasztor Dominikanów z XVI w., w którym znajduje się Schronisko PTTK.

Szlak dalej biegnie w kierunku Wisłoka, w pobliżu którego podziwiać można dobrze wykształcone o stromych zboczach starorzecze, miejscami wypełnione wodą. Ostatni odcinek szlaku przebiega przez Brzóźniański Obszar Chronionego Krajobrazu (pow. 118 km') z lasami liściastymi i mieszanymi, z buczyną karpacką w wąwozach i wieloma gatunkami roślin chronionych. W Julinie, niewielkiej śródleśnej osadzie, warto zobaczyć modrzewiowy zameczek myśliwski Potockich (XIX w.).